“Hoi ik ben Barbara”, stelde de jonge vrouw die ik zag, toen ik binnenkwam, zich voor. “Ik ben Arthur, ik kom invallen”. Ze lachte naar me en zei: “Welkom, fijn dat je er bent. Ik breng Olivia even naar bed.” Met een baby in haar armen liep ze naar achteren waar kennelijk de slaapkamer was.

Een nieuw kindje. Een jongen. Impulscontrole 0% (zoals wel vaker bij jonge kinderen). En ik, met al mijn pedagogische tips (zie blog), met veel ervaring, en met het besef dat, hoe meer een kind negatieve aandacht vraagt, des te meer liefde het nodig heeft… was overdonderd door al het gedrag van dit kind. Constant pakte

Als pedagogisch coach kwam ik voor het eerst in een verticale groep in een oud klaslokaal. Lekker ruim en mooie ruime speelhoeken. Nadat de groep van 15 kinderen met 2 kinderen jonger dan 1 jaar, lekker had gespeeld werd het opruimtijd. De twee jongste kinderen werden vast aan tafel gezet in een stoel. Het was

Ik kwam binnen en de hele groep, van 4 baby’s die dag, was er al bijna. Zoals altijd kijk ik eerst even de kat uit de boom in zo’n (voor mij) nieuwe groep waar ik in mag vallen. Kinderen moeten natuurlijk even wennen aan een nieuw gezicht en ik ook aan hen. Van de drie

Brenda, een klein ogend meisje van 2 jaar speelde in een verticale invalgroep waar ik als pm-er werkte. Ik merkte al snel dat ik haar onderschatte en dat ze minder hulp nodig had van mij dan ik dacht. Ook de andere kinderen wilden haar telkens helpen. Ze had zeg maar een hoog ‘aaibaarheidsgehalte’ waar de