Als pedagogisch coach kwam ik voor het eerst in een verticale groep in een oud klaslokaal. Lekker ruim en mooie ruime speelhoeken. Nadat de groep van 15 kinderen met 2 kinderen jonger dan 1 jaar, lekker had gespeeld werd het opruimtijd. De twee jongste kinderen werden vast aan tafel gezet in een stoel. Het was op dat moment 9:15. “Anders worden ze ondersteboven gelopen door de grotere kinderen”, zei 1 van de pm-ers. De pm-ers hielpen de andere kinderen vervolgens met opruimen. Prima natuurlijk om dat te stimuleren, zodat de kinderen het nu, of later, zelfstandig kunnen doen. Alleen dat dit stimuleren en opruimen zeker 20 minuten duurde hadden de pm-ers niet in de gaten. De 2 jongste kinderen werden het zitten inmiddels zat en begonnen te bewegen en geluiden te maken. “Jullie moeten even geduld hebben”, zei de pm-er tegen de kinderen. “We gaan bijna fruit eten.” Ongeveer 10 minuten later zaten alle andere kinderen aan tafel en werd het eerste stukje fruit gegeten. De pm-ers klaagden ondertussen over het ongeduld van de 2 jongste kinderen. “Ze moeten maar leren om geduldig te zijn hoor”, zeiden ze tegen elkaar. De kinderen waren duidelijk niet meer geduldig en waren het zitten in de stoel meer dan zat. Toen ik om 10:10 weer vertrok uit de groep zaten alle kinderen nog aan tafel, ook die 2 jongste kinderen. Op dat moment zaten ze dus al 1 uur in de stoel aan tafel….
Mijn advies aan deze groep was om kinderen nooit langer dan 15 tot 20 minuten aan tafel te laten zitten. En de baby’s tijdens het opruimen niet vast in de stoeltjes te zetten, maar in de beschikbare baby-hoek, zodat ze lekker kunnen spelen of kijken naar hoe de grote kinderen opruimen. De pm-ers vertelden me later dat ze niet doorhadden dat de kleinste kinderen al 30 minuten zaten voordat ze eten en drinken kregen. Dat is het mooie van even stil staan en kijken (observeren). Dan vallen dat soort dingen vaak wel op. En dat kan ook gewoon in jouw eigen groep, mits je ervoor open staat. Stel jezelf af en toe maar eens de volgende vragen: