Ik ben niet snoezig!

Brenda, een klein ogend meisje van 2 jaar speelde in een verticale invalgroep waar ik als pm-er werkte. Ik merkte al snel dat ik haar onderschatte en dat ze minder hulp nodig had van mij dan ik dacht. Ook de andere kinderen wilden haar telkens helpen. Ze had zeg maar een hoog ‘aaibaarheidsgehalte’ waar de hele groep op reageerde. En ik zag al snel dat ze daar last van had. Al verschillende keren had ik andere kinderen gezegd dat ze moesten stoppen om haar te knuffelen, te aaien en haar te helpen met dingen die ze al lang zelf kon. ‘Kijk maar naar het gezicht van Brenda. Ze vindt het niet leuk wat je doet, ook al zie ik dat je het lief bedoelt. Dus stop nu maar.” Even later toen we buiten waren begon het opnieuw. Brenda wilde graag glijden van de grote (peuter)glijbaan. Nadat ze alle hulp van de oudere kinderen om haar heen had afgeslagen kwam een inval-collega aanrennen om haar te helpen. Maar ook die stuurde ze (telkens non-verbaal) weg. Ze wilde zelf klimmen en zelf glijden en ze had van niemand hulp nodig! Alsof ze wilde zeggen: “Ik ben niet snoezig!” Hoe heerlijk om te zien dat Brenda daarna zeker 15 minuten telkens weer omhoog klom, en de glijbaan afgleed met een ‘big smile’! Eindelijk zonder ongevraagde knuffels of hulp van anderen. Precies wat ze graag wilde. Ik zag haar genieten.