Dit verhaal gaat niet over uren, niet over geld, niet over zzp-en of loondienst, maar over relaties en vertrouwen. Ik hoop dat veel locatiemanagers dit zullen lezen en beter zullen begrijpen hoe je je mensen binnensluit.
Vaste gezichten
Het was vrijdagmiddag. Na 2 intensieve dagen als pedagogisch medewerker was ik bijna klaar in de groep. Ik was daar voor de derde keer op een vrijdag. Door een zieke collega werd ik al tijdens de tweede vrijdag ineens het ‘vaste gezicht’ van die groep. Ik ging ermee akkoord, omdat er verder niemand anders was die de kinderen eerder had gezien en ik dus de meest logische keuze was, al kende ik de kinderen en hun ouders toen dus nog maar 1 dag.
Ik stond samen met een andere invalkracht die de locatie nog nooit had gezien en in de andere groepen stonden een stagiaire en nog een onbekende invalkracht. Ja, je leest het goed… de bekende vaste gezichten waren ik en een stagiaire. Over flexibiliteit gesproken! Goed van ons toch?! 😁
Relatie opbouwen
Afgelopen weken was ik daar al vaker aan het invallen geweest op de donderdagen. Zeker als ik vaker in dezelfde groep inval vind ik het prettig om de collega’s beter te leren kennen, zodat je goed kan samenwerken. Dat komt in mijn ogen altijd ten goede aan de sfeer in de groep, en als wij ons als pm-ers prettig voelen, dan voelen de kinderen dat ook.
Als ondernemer van FlexPM ben ik altijd ruim op tijd (behalve 1 keer, en daar heb ik uiteraard voor getrakteerd 😉 ). Ik ben mijn eigen instrument, dus ik vind dat visitekaartje net zo belangrijk, als dat ik er altijd voor 100% wil zijn. Dat gaat voor mij om service, dienstverlening en ik vind dat opdrachtgevers dat van mij mogen verwachten. Andersom verwacht ik van een opdrachtgever dat ik welkom ben, ik ergens terecht kan met vragen over de zaken van de kinderen die ik moet weten, zoals dagritmes, eventuele allergieën, slaapgewoontes, bijzonder gedrag, en ga zo maar door.
In de korte tijd dat ik in een groep ben pas ik me snel aan in die groep, zodat ik mijn diensten kan leveren op een, voor de kinderen, zo normaal mogelijke manier. Ik leer de kinderen en collega’s zo snel mogelijk kennen, zodat ik kan leveren wat ze op dat moment nodig hebben. Ondanks dat het soms veel energie kost, je geeft immers jezelf, vind ik het werk zo leuk en geeft het me daardoor ook veel energie om met plezier en lol te werken met de kinderen. Daar doe ik het voor, want van gelukkige juffen en meesters leer je de mooiste dingen! Dat ik dan soms, na een dag van 9 uur en een eigen pauze van 30 minuten, wel eens om 21:00 naar bedje moet, hoort bij dit mooie werk.
Geven en nemen
Als pedagogisch medewerker ben je de hele dag bezig met mensen. Dat is altijd geven en nemen. Kinderen mogen vooral nemen, gewoon omdat ze kind zijn. Pas later als zij ouder zijn kunnen ze weer ’terug’ geven aan de volgende generatie.
Collega’s onderling zouden ongeveer hetzelfde moeten geven aan en nemen van elkaar. Als die verhouding niet klopt krijg je irritaties, ruzie en andere negatieve emoties, die altijd weer doorwerken op de emoties (dus het gedrag) van de kinderen. Wat fijn toch dat die altijd zo’n mooie spiegel zijn van hun opvoeders! 😉
In de groepen van deze locatie merkte ik in die paar weken dat ik er was dat iedereen een beetje op elkaar let. Ze zijn oprecht in elkaar geïnteresseerd. ’s Morgens komt iedereen meestal iets eerder, om nog even gedag te zeggen en bij te kletsen. De teams maken groente en fruit, ook voor hun buurgroepen. Ze schenken een kop koffie in, ook voor hun collega’s. Ze helpen elkaar als de ene groep even wat drukker is dan de andere groep, of als er even extra handen nodig zijn, bijvoorbeeld om een baby de fles te geven. En als er iets speelt wordt daarover gesproken. Natuurlijk wordt er ook wel eens geklaagd. Het viel me op dat het meeste geklaag over regels gingen die van ‘boven’ kwamen. Zo is de ruimte in de groepen echt niet zo groot, maar na een herberekening (het bijvoegen van de gangruimte) mogen daar ineens 16 baby’s met 4 pm-ers staan (nu nog max 12, wat al belachelijk veel is in die kleine ruimte). En er werd geklaagd over de regeltjes over de uren, vrije dagen en dat soort HR dingen. Maar dit soort klagen gebeurt vaker in een hiërarchische organisatie. Dat ben ik wel gewend, net als kinderen die wel eens over hun ouders klagen, zeker als die gekozen hebben voor een conformistische (jij doet wat ik je zeg, omdat ik de macht heb) opvoeding. 😉
Na die paar weken dat ik daar af en toe kwam was mij al enkele keren gevraagd wat eerder te komen, of iets langer te blijven. Nooit een probleem natuurlijk als dat in goed overleg gaat en ik tijd heb. Zoals gezegd gaat het om geven en nemen.
En na al die weken van opbouwen van relatie en vertrouwen gebeurde het volgende:
Eten van 2 walletjes
Om zes uur die vrijdag waren mijn inval-collega en ik klaar (de andere stagiaire en inval waren al naar huis). Ouders waren deze dag allemaal wat vroeger dan normaal en toen de kinderen al om 17:30 weg waren hadden we nog even tijd voor extra klussen, zoals de vaatwasser, de was en opruimen. Soms heb je daar met de kinderen erbij geen tijd voor, omdat je als pm-er er vooral voor de kinderen wil zijn, schoonmaken komt dan later wel.
De locatiemanager was nog administratie aan het doen en wij wilden naar huis gaan, dus zeiden we gedag. Ik ben zelf altijd 15 tot 30 minuten voor de starttijd van de overeenkomst aanwezig, dus verwacht ik geen gezeur als ik een keer 15 tot 30 minuten eerder stop, wat nou eenmaal wel eens gebeurt in de kinderopvang. Tevens vind ik het ook geen probleem om soms wat langer te blijven, als een ouder bijvoorbeeld iets later is dan 18:30, wat door files in ons land wel eens gebeurt. Ik laat nooit een collega alleen afsluiten.
“Ohh, jullie zijn klaar? Dan mag je wel gaan hoor. Heb je lekker vroeg weekend!”, zei de locatiemanager. En snel daarachteraan zei ze: “Als je dan maar wel even je uren aanpast”.
We waren allebei verbaasd over deze laatste zin en de andere invalkracht zei: “Nee, ik ga geen uren inleveren.” Ook ik wilde dat niet en antwoordde: “Dat vind ik gek, want ik kom toch ook zo vaak wat eerder? Ik zou het gek vinden als ik nu ineens minder betaald krijg?”
Maar de locatiemanager hield voet bij stuk en wij dropen woedend af om naar werk te zoeken, want een opdracht om iets anders te doen kregen we verder ook niet. Dus na al die weken van flexibel opstellen, relaties en vertrouwen opbouwen, moest ik nu 30 minuten ‘werk zoeken’, omdat ik anders niet mijn afgesproken geld zou krijgen? Na al die extraatjes en al die service? Ik was echt woedend, en natuurlijk ook professioneel, dus bleef ik kalm.
Wat mij hierbij extra dwars zit is dat deze organisatie dus van 2 walletjes eet: De ouders betalen namelijk altijd alle uren, gewoon tot 18:30. De organisatie heeft dus geen cent minder geld van de ouders, als die besluiten om hun kind eerder op te halen dan 18:30. En dan zouden ze wel de invaller (en soms zelfs de eigen mensen in loondienst) korten op hun uren? Wat zou dezelfde organisatie doen als een ouder ineens tegen ze zegt: “Ik heb Pietje 3 uur eerder opgehaald, dus die 3 uur betaal ik niet!”?
En nee, het gaat niet om het geld, niet om die 30 minuten, maar wel om het feit dat ik me al weken flexibel had opgesteld en in mijn ogen goed werk had verricht. Ik heb, door daar vaker in te vallen, al verschillende keren gezorgd dat de kinderen niet eerder opgehaald hoefden te worden door hun ouders. En dat ik dacht dat er vertrouwen was.
En dan ineens gaat het over een kleine 30 minuten? Over regels, in plaats van fatsoenlijk gedrag? Over processen in plaats van menselijkheid?
Beste locatiemanagers en andere bestuurders, Dit is nou precies de reden dat mensen weglopen. Als je vertrouwen hebt ga je niet zeuren over 30 minuten. Dan vind je het logisch dat er soms wordt gegeven en dat er soms wordt genomen, zolang dat geven en nemen in verhouding is, ook in de ogen van alle andere collega’s. Ga je alleen maar regels handhaven, ben je in mijn ogen de mens kwijt.
Hoe dan wel?
Als je als manager geen 9 tot 5 mentaliteit wil hebben in je team. Als je flexibiliteit vraagt van je team, waarbij mensen ook af en toe extra werk doen, of op een andere locatie, of op andere tijden? Dan moet je zelf die 9-5 mentaliteit natuurlijk ook loslaten. Anders krijg je precies terug wat je geeft.
Ga daarom alsjeblieft altijd voor vertrouwen, voor samen-werken, voor warme teams, die meer doen dan alleen maar ‘werken’. De collega’s op die locatie willen volgens mij wel, maar juist ook die leidinggevende moet dat ook willen. Het is in mijn ogen de cruciale rol om een teamgevoel wat positief is ook positief te houden.
Zodra er dan een (niet werkende?) regel doorkomt van ‘boven’, dan is het aan hem of haar om daarvoor te gaan liggen en ‘nee’ te zeggen als blijkt dat dit niet werkt.
En ja, ik heb makkelijk praten. De eerste keer dat ik in een zieke organisatie werkte en daar weg moest lukte het mezelf niet en bleef ik zitten vanwege het schandalig hoge salaris. Uiteindelijk werd ik ontslagen, en heb ik me daardoor lange tijd ontzettend ellendig, buitengesloten, verdrietig en eenzaam gevoeld. Terwijl ik stiekem al lang wist dat ik daar weg moest.
Daarna ben ik wijzer geworden. Ik voel altijd snel aan of ik in een fijne, positieve omgeving zit, of in een zieke omgeving. Als de omgeving ziek is, probeer ik het gesprek aan te gaan. Probeer ik eerst om de sfeer om te draaien. En als dat niet helpt ga ik zelf weg, ook als ik in loondienst zit, anders word ik er zelf ziek van.
In dit geval werd ik wel verrast door deze gebeurtenis. Misschien had de manager zelf geen fijne dag en werd dat op ons afgereageerd? Ik heb geen idee, want praten of oplossingen bedenken lukte niet. Die manager is inmiddels weg (gestuurd?) en ik hoop van harte dat het team nu een verbinder heeft gekregen, in plaats van een procesregelaar in een mensenteam.