Een nieuw kindje. Een jongen. Impulscontrole 0% (zoals wel vaker bij jonge kinderen). En ik, met al mijn pedagogische tips (zie blog), met veel ervaring, en met het besef dat, hoe meer een kind negatieve aandacht vraagt, des te meer liefde het nodig heeft… was overdonderd door al het gedrag van dit kind. Constant pakte hij dingen af van andere kinderen. Constant liep hij weg, ook tijdens het verschonen van zijn luier. Hij deed letterlijk nooit wat we hem vroegen te doen. En bijna constant moesten we hem afremmen in zijn gedrag. Langzaam groeide de irritatie en tot 2 keer toe, toen hij voor onveilige situaties zorgde in de groep, werd ik boos op hem en greep ik in door hem vast te pakken (wat ik altijd probeer te voorkomen). Het hoogtepunt was wel dat hij zijn volle beker water in de vestzak van een collega goot, waar hij naast zat tijdens het drinkmoment. Haar vest en broek waren kletsnat.
En wat is het dan moeilijk om toch te gaan kijken naar die ene vraag die een pm-er zichzelf dan moet stellen: “Wat heeft dit kind nu nodig?”
Dus toen hij eindelijk even rustig op het kleed aan het luisteren was naar een voorleesverhaal, ging ik achter hem zitten. Hij keek naar me op, lachte, en kroop op schoot om even bij me te zitten, terwijl hij verder luisterde naar het verhaal. Toen hij even later werd opgehaald kreeg ik een ‘big smile’ en een high five.
Jep, ook nu weer had dit kind gewoon aandacht en liefde nodig. En iemand die vooral telkens weer zegt wat hij doet en doet wat hij zegt. ? Wat een uitdaging soms! Respect voor al die lieve pm-ers die dat telkens weer voor elkaar krijgen! ?
21 september 2023: De dag van de pedagogisch medewerker!